Στα 61 μου, ξαναπαντρεύτηκα τον πρώτο μου έρωτα. Τη νύχτα του γάμου μας, καθώς έβγαζα το παραδοσιακό νυφικό μου, έμεινα έκπληκτη και ένιωσα πόνο βλέποντας…
Είμαι ο Richard, 61 ετών φέτος. Η γυναίκα μου πέθανε πριν από οκτώ χρόνια και από τότε, η ζωή μου δεν ήταν παρά μακριοί διάδρομοι σιωπής. Τα παιδιά μου ήταν ευγενικά και με έπαιρναν τηλέφωνο, αλλά η ζωή τους έτρεχε πολύ γρήγορα για να την προλάβω. Έρχονταν με φακέλους γεμάτους χρήματα, μου άφηναν φάρμακα και έφευγαν πάλι.
Νόμιζα ότι είχα αποδεχτεί τη μοναξιά μέχρι που, ένα βράδυ, κάνοντας κύλιση στο Facebook, είδα ένα όνομα που νόμιζα ότι δεν θα ξαναέβλεπα: Anna Whitmore.
Η Άννα, ο πρώτος μου έρωτας. Το κορίτσι που κάποτε υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα παντρευόμουν. Τα μαλλιά της είχαν το χρώμα των φθινοπωρινών φύλλων και το γέλιο της ήταν ένα τραγούδι που θυμόμουν ακόμα και μετά από σαράντα χρόνια. Αλλά η ζωή μας είχε χωρίσει—η οικογένειά της μετακόμισε ξαφνικά και εκείνη παντρεύτηκε πριν προλάβω καν να της πω αντίο.
Όταν είδα ξανά τη φωτογραφία της—με γκρίζες τούφες στα μαλλιά της, αλλά με το ίδιο απαλό χαμόγελο—ένιωσα σαν ο χρόνος να γύρισε πίσω. Αρχίσαμε να μιλάμε. Παλιές ιστορίες, μακρινά τηλεφωνήματα, μετά ραντεβού για καφέ. Η ζεστασιά ήταν άμεση, σαν οι δεκαετίες που μεσολάβησαν να μην είχαν συμβεί ποτέ.
Και έτσι, στα 61 μου, ξαναπαντρεύτηκα τον πρώτο μου έρωτα.
Ο γάμος μας ήταν απλός. Εγώ φόρεσα ένα σκούρο μπλε κοστούμι, εκείνη φόρεσε ιβουάρ μετάξι. Οι φίλοι ψιθύριζαν ότι φαινόμασταν σαν έφηβοι ξανά. Για πρώτη φορά μετά από χρόνια, το στήθος μου ένιωθε ζωντανό.
Εκείνο το βράδυ, αφού έφυγαν οι καλεσμένοι, έβαλα δύο ποτήρια κρασί και την οδήγησα στην κρεβατοκάμαρα. Η νύχτα του γάμου μας. Ένα δώρο που νόμιζα ότι μου είχε κλέψει η ηλικία.
Όταν τη βοήθησα να βγάλει το φόρεμά της, παρατήρησα κάτι παράξενο. Μια ουλή κοντά στην κλείδα της. Μετά, μια άλλη, κατά μήκος του καρπού της. Συγκέντρωσα το βλέμμα μου—όχι λόγω των ουλών, αλλά λόγω του τρόπου που ανατρίχιασε όταν τις άγγιξα.
«Άννα», είπα απαλά, «σε πλήγωσε;»
Πάγωσε. Μετά, τα μάτια της σκοτείνιασαν—φόβος, ενοχή, δισταγμός. Και μετά, ψιθύρισε κάτι που πάγωσε το αίμα μου:
«Richard… το όνομά μου δεν είναι Άννα.»
Το δωμάτιο σώπασε. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά.
«Τι… τι εννοείς;»
Κοίταξε κάτω, τρέμοντας.
«Η Άννα ήταν η αδελφή μου.»
Ταλαντεύτηκα προς τα πίσω. Το μυαλό μου έτρεχε. Το κορίτσι που θυμόμουν, εκείνη της οποίας το χαμόγελο κουβαλούσα για σαράντα χρόνια—εξαφανίστηκε;
«Πέθανε», ψιθύρισε η γυναίκα, με δάκρυα να τρέχουν. «Πέθανε νέα. Οι γονείς μας την έθαψαν ήσυχα. Αλλά όλοι έλεγαν πάντα ότι της έμοιαζα… ότι μιλούσα σαν εκείνη… Ήμουν η σκιά της. Όταν με βρήκες στο Facebook, εγώ… δεν μπόρεσα να αντισταθώ. Νόμιζες ότι ήμουν εκείνη. Και για πρώτη φορά στη ζωή μου, κάποιος με κοίταξε με τον ίδιο τρόπο που κοιτούσαν την Άννα. Δεν ήθελα να το χάσω αυτό.»
Ένιωσα το έδαφος να γέρνει κάτω από τα πόδια μου. Ο «πρώτος μου έρωτας» ήταν νεκρός. Η γυναίκα μπροστά μου δεν ήταν εκείνη—ήταν ένας καθρέφτης, ένα φάντασμα που φορούσε τις αναμνήσεις της Άννας.
Ήθελα να ουρλιάξω, να βλαστημήσω, να απαιτήσω να μου πει γιατί με εξαπάτησε. Αλλά κοιτάζοντάς την, να τρέμει και να είναι εύθραυστη, συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν απλώς μια ψεύτρα—ήταν μια γυναίκα που είχε ζήσει όλη της τη ζωή στη σκιά κάποιου άλλου, αθέατη, ανέραστη.
Δάκρυα έκαιγαν τα μάτια μου. Το στήθος μου πονούσε από τη θλίψη—για την Άννα, για τα χρόνια που κλάπηκαν, για το σκληρό παιχνίδι της μοίρας.
Ψιθύρισα με βραχνή φωνή:
«Ποια είσαι λοιπόν, στην πραγματικότητα;»
Σήκωσε το πρόσωπό της, συντετριμμένη.
«Το όνομά μου είναι Eleanor. Και το μόνο που ήθελα ήταν… να ξέρω πώς νιώθεις να σε διαλέγουν. Μόνο μια φορά.»
Εκείνο το βράδυ, ξάπλωσα ξύπνιος δίπλα της, ανίκανος να κλείσω τα μάτια μου. Η καρδιά μου ήταν διχασμένη—ανάμεσα στο φάντασμα του κοριτσιού που αγαπούσα και στη μοναχική γυναίκα που είχε κλέψει το πρόσωπό της.
Και συνειδητοποίησα: η αγάπη στα γεράματα δεν είναι πάντα ένα δώρο. Μερικές φορές, είναι μια δοκιμασία. Μια σκληρή δοκιμασία.