Πέθανε από ανακοπή καρδιάς στο διαμέρισμά της η πασίγνωστη ηθοποιός του ελληνικού κινηματογράφου
Το αφιέρωμα στην αγαπημένη ηθοποιό Καίτη Πάνου
Η Καίτη Πάνου υπήρξε μια από τις χαρακτηριστικές φυσιογνωμίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, με παρουσία που, αν και συχνά σε δεύτερους ρόλους, έμεινε αξέχαστη.
Γεννήθηκε στην Αθήνα τη δεκαετία του 1930 και από μικρή ηλικία έδειξε ότι είχε κλίση στη σκηνή και στη θεατρική έκφραση. Μεγαλώνοντας, παρακολούθησε μαθήματα υποκριτικής και άρχισε να συμμετέχει σε θεατρικές ομάδες, κάτι που την οδήγησε φυσικά προς τον χώρο των γυρισμάτων.
Δείτε το βίντεο:
Τη δεκαετία του ’50 και του ’60 η Καίτη Πάνου άρχισε να εμφανίζεται στον κινηματογράφο, σε μια περίοδο όπου η ελληνική παραγωγή ανθούσε. Συμμετείχε σε αρκετές ταινίες, πολλές από τις οποίες ανήκαν στη “χρυσή εποχή” του ελληνικού σινεμά.
Ενσάρκωνε συχνά χαρακτήρες λαϊκούς, καθημερινούς, με έντονη θεατρικότητα, δίνοντας στις σκηνές της μια αυθεντικότητα που οι θεατές αναγνώριζαν αμέσως. Η παρουσία της, ακόμη και σε σύντομες εμφανίσεις, ήταν πάντα ζεστή και χαρακτηριστική.
Παράλληλα με τον κινηματογράφο, η Πάνου συμμετείχε και σε θεατρικές παραστάσεις, καθώς το σανίδι αποτελούσε για εκείνη μια σταθερή πηγή δημιουργικής έκφρασης. Δούλεψε δίπλα σε σημαντικούς ηθοποιούς και σκηνοθέτες της εποχής, ενώ το κοινό τη θυμάται για την απλότητα, την αμεσότητα και την ανθρώπινη προσέγγιση στους ρόλους της. Παρότι δεν αναδείχθηκε ποτέ ως μεγάλη πρωταγωνίστρια, αποτέλεσε πολύτιμο κομμάτι του καλλιτεχνικού συνόλου.
Στα επόμενα χρόνια της ζωής της, η Καίτη Πάνου απομακρύνθηκε σταδιακά από τα φώτα της δημοσιότητας. Έζησε ήσυχα, διατηρώντας πάντα ζεστούς δεσμούς με ανθρώπους του θεάτρου και παλιούς συναδέλφους. Παρέμενε αγαπητή, καθώς όσοι τη γνώριζαν μιλούσαν για μια χαμηλών τόνων, αξιοπρεπή και ευγενική καλλιτέχνιδα που είχε αγαπήσει βαθιά τη δουλειά της.
Το τέλος ήρθε ξαφνικά και ήσυχα. Η Καίτη Πάνου πέθανε από ανακοπή καρδιάς στο διαμέρισμά της, γεγονός που σκόρπισε θλίψη σε όσους θυμούνταν το έργο και την ανθρώπινη παρουσία της. Παρά το ότι έζησε μακριά από τη μεγάλη δημοσιότητα τα τελευταία χρόνια, η συμβολή της στο ελληνικό θέατρο και στον κλασικό κινηματογράφο παραμένει σημαντική και τιμημένη από όσους αγαπούν την παλιά, αυθεντική εποχή του σινεμά.
Απεβίωσε στο διαμέρισμά της ύστερα από ανακοπή καρδιάς. Κηδεύτηκε στις 20 Μαΐου του 2008 στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών.
Εσπευσμένα στο νοσοκομείο η Ευρυδίκη Παπαδοπούλου
Η ανησυχητική ανάρτησή της
Η Ευρυδίκη Παπαδοπούλου προκάλεσε ανησυχία σήμερα, Παρασκευή 14 Νοεμβρίου, όταν ανέβασε στον προσωπικό της λογαριασμό στο Instagram μια φωτογραφία που φαίνεται να βρίσκεται σε κάποιο νοσοκομείο.
Η φωτογραφίες της Ευρυδίκης Παπαδοπούλου από το νοσοκομείο
Συγκεκριμένα, στη φωτογραφία φαίνεται η ίδια να είναι ξαπλωμένη στο κρεβάτι του νοσοκομείου, ενώ δείχνει αρκετά ταλαιπωρημένη. Η Ευρυδίκη Παπαδοπούλου ποζάρει ανέκφραστη στην κάμερα, χωρίς ωστόσο να αποκαλύπτει περισσότερες λεπτομέρειες για τα αίτια της νοσηλείας της.
Η μάχη της με τον καρκίνο
Για όσους δεν γνωρίζουν, η Ευρυδίκη Παπαδοπούλου είχε διαγνωστεί με καρκίνο στα 27 της, περίπου 10 χρόνια πριν, και συγκεκριμένα με Λέμφωμα Hodgkin σε τελικό στάδιο. Η ίδια ωστόσο κατάφερε μέσα από τις θεραπείες να το ξεπεράσει και να βγει νικήτρια. Σε πρόσφατη συνέντευξη που παραχώρησε στο διαδικτυακό podcast της Δάφνης Καραβοκύρη, αποκάλυψε σχετικά με την δύσκολη αυτή περίοδο της ζωής της:
«Ο καρκίνος ήταν ενεργοποιημένος από τα 27, ξεκινάω μια άσταση ζωή, να πίνω κάθε βράδυ πάρα πολύ, κάπνιζα 3-4 πακέτα την ημέρα, τα λεφτά μου από το κομμωτήριο τα πέταγα όλα στα μπαρ. Γνωρίζω έναν κύριο, να είναι καλά ο άνθρωπος όπου και να είναι και στους πρώτους μήνες σχέσης μένω στα χέρια του, λιποθυμώ, και πετάω και έναν όγκο στο λαιμό. Με ρωτούσαν τι είναι. Υπήρχε λοιπόν ένας όγκος που είχε το μέγεθος ενός αυγού. Με πάει σε ένα δημόσιο νοσοκομείο, η πρώτη μου χημειοθεραπεία ήταν στα 28 μου. Είχα Λέμφωμα Hodgkin σε βαριά μορφή στο τελευταίο στάδιο.
Μέχρι να μου πουν ότι έχω αυτό, αναφερόντουσαν σε κάποιες σπάνιες μορφές καρκίνου που είχαν μικρό προσδόκιμο ζωής. Με στέλνουν στον Ευαγγελισμό και ξεκινάει εκεί μια διερεύνηση του τι έχω και θυμάμαι χαρακτηριστικά να έχει η γιατρός την ακτινογραφία και να μου λέει ξεκινάς χημειοθεραπείες, έχεις καρκίνο, σου δίνουμε 1 εβδομάδα ζωής. Θυμάμαι να ακουώ το αίμα στις καρωτύδες μου, η καρδιά μου να πάει να σπάσει, να θέλω να κάνω εμετό, να νιώθω ότι έχω χάσει όλο τον κόσμο και να βλέπω αστέρια. Έβαλα τα κλάματα, ένιωσα ότι έχασα τον κόσμο μου.
Η πιο σκοτεινή μου σκέψη ήταν να πεθάνω, από την βαριά χημειοθεραπεία υπήρχαν στιγμές που έφτασα να βλέπω αυτό το τούνελ και η αγάπη μου για τον μπαμπά μου με γύρισε πίσω. Αν δεν είχα αυτή την αγάπη για τον μπαμπά μου δεν θα είχα κάτι να με κρατήσει. Ο καρκίνος δεν είναι η καταδίκη μερικές φορές, είναι νίκη. – Εμένα ο καρκίνος μου τα πήρε όλα και με έκανε από το μηδέν, έπρεπε να ξαναξεκινήσω, μου άφησε πολλά στην ψυχή».